سلام به آفتاب: مجموعه شعر

«سلام به آفتاب» نخستین مجموعه شعر صالح‌محمد خلیق، شاعر معاصر افغانستان است. این کتاب برای نخستین‌بار در مرداد سال ۱۳۶۳ هجری خورشیدی از سوی انجمن نویسندگان بلخ با سرسخنی کوتاه از شادروان محمداسحاق دلگیر و برای بار دوم با برگ‌آرایی و طرح روی جلد توسّط علی یاسر در اردیبهشت‌ماه سال ۱۴۰۰ هجری خورشیدی با شمارگان ۱۰۰۰ نسخه در ۸۰ صفحه به قطع رقعی در کابل به چاپ رسیده و دربرگیرنده ۳۳ سروده (۱۳ چهارپاره، ۱۲ غزل، ۶ نیمایی و ۲ مثنوی) از سال‌های ۱۳۵۴ تا ۱۳۶۲ هجری خورشیدی است. محمداسحاق دلگیر در مقدمه این کتاب نوشته است: «اشعار «خلیق» پژواک راستینی است از واقعیت‌های پیرامون شاعر که بدون هرگونه تحریف و تجاعل هنرمندانه در شکل‌های نو و کهن بازتاب یافته است. در سروده‌های خلیق هم‌چنانی که رگه‌هایی از اشراق عرفانی تجلی می‌کند، همان‌سان هیاهوی کارخانه‌ها، صدای گراری ماشین‌ها و جوش و خروش کارگران که بازوهای توانمند شان چرخ زند‌گی امروزین را به جلو می‌رانند به گوش می‌رسد. در میان شاعران معاصر محیط ما «خلیق» را می‌توان از این ویژگی و امتیاز برخوردار دانست که افتخارات تاریخی این سرزمین کهن‌تاریخ را با پیروزی‌هایی که از دست‌یابی بر ساینس و تکنالوژی نصیب مردم ما می‌گردد هم‌طرازانه می‌ستاید. عشق بیریا نسبت به میهن، مردم و امید به فرداهای روشن و دلبستگی آتشین به صلح و برادری، نفرت از جنگ که در سروده‌های خلیق به نحو گسترده‌ای بازتاب یافته است او را در قطار آن‌عده از شاعرانی قرار می‌دهد که مسوولیت‌های خویش را به شایستگی بازشناخته اند و آگاهانه به آفرینش می‌پردازند.» دکتر رازق رویین، در مقاله پژوهشی‌ای زیر عنوان «شعر نو دری و ویژگی‌های ساختاری آن در افغانستان» که در صفحه ۱۷ شماره ششم سال چهارم مورخ بهمن و اسفند ۱۳۶۴ مجله «ژوندون»، نشریه اتحادیه نویسند‌گان افغانستان، منتشر شده است، صالح‌محمد خلیق را در شمار شاعران جوانی نام می‌بَرَد که از دهه پنجاه «نسبتاً به استقلال گزینش قالب‌های آزادتر و موافق با پذیرش‌های ذهنی خویش به کار آغازیده اند.» درصفحه‌های ۹۲ و ۹۵ کتاب «ادبیات معاصر دری»، اثر دکتر شریف‌حسین قاسمی، دانش‌مند هندی و استاد زبان و ادبیات فارسی در دانش‌گاه هند که در سال ۱۳۷۳ از سوی بخش فارسی آن دانش‌گاه به نشر رسیده است، با استناد بر شعر «صدای کاوه» که در مجموعه «سلام به آفتاب» درج است، خلیق در ردیف شاعرانی چون پژواک، سلیمان لایق، مایل هروی، خلیل‌الله خلیلی و قهار عاصی نام برده شده و آن سروده «لایق صد تحسین و آفرین» و نشانه میهن‌دوستی وی دانسته شده است. پرتو نادری، شاعر معاصر افغانستان، در مقاله‌ای که زیر عنوان «از قطره‌های اشک تا واژه‌های شعر»، در صفحه ۱۰۱ شماره ششم مورخ زمستان ۱۳۷۸ مجله «سپیده»، نشریه مرکز فرهنگی عرفان، که در پیشاور به نشر رسیده است با بیان این که شعر نیمایی در دهه شصت در افغانستان گسترش بیش‌تری پیدا کرد، صالح‌محمد خلیق را در ردیف «چهره‌های تازه‌دَم» آن دهه و «موج سوم شاعران نیمایی در افغانستان» نام می‌بَرَد و گفته است که «در شعر شماری از این شاعران بهترین نمونه‌های شعر نیمایی در افغانستان را می‌توان دید.»